Ledziašy – pieršyja łastaŭki viasny.
Pad jaje soniečnymi łaskami jany
Śpiarša pačynajuć płakać,
Potym, pryhreŭšysia, praź ślozy, niebaraki,
Pačynajuć śmiajacca, źvinieć,
Budzić na vierbałozie bredź,
Svaimi dziubami prabivać kala płota
Našuflavanyja vietram sumioty.
A viečaram, kałi prymarazak dychnie,
Skurčacca znoŭ pad strachoj, na aknie.
Voźmieš katoraha ŭ ruki, pacałuješ:
– Nu, što zažuryŭsia? Viasna idzie, čuješ?
1976
|
|
